1/9/09


Nitong mga nakalipas na mga araw since I got out sa hospital parang lagi ko na lang natatagpuan ang sarilin kong tulala… I don’t know kung dahil ba sa isang timbang gamot ang naiturok sa akin or dahil sa isang drum ng dextrose ang pumasok sa katawan ko… pero everytime I looked back sa nangyari sa akin para bang may nag bago sa akin…. Parang lagi na lang akong may hinahanap na isang bagay and I don’t know what it is… hmmm siguro alam ko pero nag bubulag-bulagan lang ako… Na iinggit ako sa “inyo”


“Na iinggit?” You read it right… I know medyo malabo sa inyo itong mga sinasabi ko, pero sa ito talaga ang pakiramdam ko pag may nakikita akong isang family na masaya at mag kakasama, na iinggit ako sa mga taong may nakakaramay sa kanila pag tila ba parang guguho na ang mundo nila sa dami ng problema, na iinggit ako sa mga anak na laging suportado ng mga magulang nila… Ever since that incident na muntik na akong mawala… parang first time kong nag hanap ng pag mamahal na galing sa isang pamilya. Usually kasi basta’t kasama ko ang mga kaibigan ko ayus lang or pag kasama ko ang girlfriend ko solve na ako. Pero this time parang iba yung hinahanap ko eh. Parang naghahanap ako ng love galing sa sarili kong family which sad to say wala na akong family. Parang I don’t belong to anyone yan lagi ang nararamdaman ko.


Maybe you’re asking now kung nasaan ba talaga ang family ko… hmmm actually I really don’t know kung na saan sila especially my mom and my two sibling… Almost 8 years ko na silang ‘di na kikita… Ooops! Correction! Nag kita nga pala kami ng kapatid kong girl at yung bunso namin nung October sa burol ng lola ko and sad to say hindi na ako ma-mukhaan ng bunso namin… nasaktan talaga ako that time ‘cause ako ang nag palaki sa kanya until nag 5 years old siya,. Ako ang nag kakanaw ng gatas niya, nag papalit ng diapers niya, ako nag papaligo, nag papatulog sa kanya at ako din ang nag turo sa kanyang mag basa, sumulat at kumanta ng A-B-C’s niya. Pero looked at him now, first year high school na siya and if my memory serves me right incoming grade 1 lang siya nung huli kaming nag kita. Hindi talaga ako showy sa feelings ko pero nung nag kita kami hindi ko mapigilan yakapin siya at laking gulat ko nung tinutulak niya ako papalayo sa kanya… I asked him if he still remembers me…. And he replied with just a single word… NO!!!! Para akong sinampal nun sa mukha… hindi na talaga niya ako maalala. It is as if para na lang akong isang stranger sa sarili kong kapatid.Later that night I cried myself to sleep… and since that day I told myself na mukhang I am destined to be alone…


Akala ko hindi ko na hahanapin yung ganung klaseng pag mamahal na nang gagaling sa isang pamilya pero I spoke too soon, nung nakahiga ako sa bed ko at pinag mamasdan ko yung mga katabi kong nag papagaling din… inggit na inggit ako sa kanila kasi may dumadalaw sa kanila… may kumakamusta, may nag dadasal na nawa ay gumaling na yung mahal nila sa buhay at may nag babantay na kamag anak, pamilya, o kaibigan sa kanila tuwing gabi…. Pero poor me…. ‘ni isang dalaw wala ako. Hindi ko ma-explain yung pain every time I see them happy at nag tatawanan.


May mga pag kakataon na nababalewala natin yung mga pamilya natin, kaibigan o kahit sinong nag papahalaga sa atin dahil araw-araw naman natin sila nakikita o nakakasama… hindi natin na aappreciate yung pag sesermon ng mga nanay natin dahil sa ayaw natin napapagalitan tayo, ‘di natin ma-appreciate yung mga pag babawal sa atin ng mga magulang natin kasi pakiramdam natin sobrang higpit nila sa atin at nasasakal na tayo pero take it from me… mamiMISS mo rin lahat yung mga sermon nila pag nawala sila sa buhay mo. Minsan ‘di din natin makuhang mag pasalamat sa mga kaibigan natin tuwing may maitutulong sila sa atin at kahit mismong mga ka relasyon natin madalas nababalewala natin kasi nga alam natin na mahal na mahal nila tayo kya alam natin na hindi nila tayo iiwan kaya madalas ‘di natin sila nabibigyan ng enough love, care at time… Lumaki akong hindi ako open sa mga magulang ko at hindi uso sa amin yung pagiging sweet kaya medyo nag karoon ako ng gap sa kanila… pero nung nag start na silang mag laho isa-isa sa buhay ko… lagi ko na iisip na sana bago kami nag kahiwa-hiwalay sana nasabi ko man lang na mahal ko sila at thankful ako for having them kahit laging sermon ang abot ko sa kanila. Hindi man lang ako nakapg pasalamat sa mga ginawa nila sa akin…. Sana nakapag-thank you man lang ako sa kanila… ‘ni hindi ko nga maalala if nayakap ko ba sila at nahalikan kahit sa pingi lang before sila nawala sa akin…


Right now I’m still trying to find a place sa heart ng kahit sino… gusto ko man lang mag karoon ng family or friends na mamahalin ako ng totoo na para bang tunay nila akong kapamilya... will you adopt me?




*salamat sa girlfriend ko for showing me na hindi ako nag iisa at dahil sa kanya ramdam ko that somehow importante din ako... khizmhet salamat kasi tulad ng sinasabi ko sayo palagi kung hindi dahil sa iyo siguro i'm still broken inside out. Ikaw na lang ang nag papasaya sa akin kaya i swear i won't do any foolish things para iwan mo ako. Salamat sa love, sa care, sa time at effort para iparamdam mo sa akin na hindi na ako mag iisa kahit kailan kasi tulad ng sabi mo sa akin dati... hindi mo ako iiwan... i love you


Diane, Ate Amy, Khuletz316, dangel, marco, lordCM, pajay, dhemz, lizzie, cyndirellaz, veta, kosa, yanah at sa lahat ng blog mates ko... kahit wala pa akong nakikita sa inyong lahat at kahit bago pa lang ako dito... still pinaramdam niyo na tanggap niyo ako... kayo ang family ko...


21 comments:

2ngaw said...

Ayos brod, balik blogosphere...dapat wag ka na magkasakit kasi kelangan ng ibang blogero ang tulad ng tema ng mga entry mo...isa na ako dun, seryoso...emote din ako minsan eh...

January 9, 2009 at 6:16 PM
cyndirellaz said...

uyyyy!! nu ka ba? family mo na din ako no!! para saan pa ang pagblo- blog!! di ka nagiisa, nandyan ang maganda mong gf!! at kung kailangan mo ng friend, don't hesitate ok? friends na tayo!!! gud luck sa inyo ng gf mo ah!! feeling ko kayo magkakatulyan!! ^^

January 9, 2009 at 6:25 PM
Kosa said...

oks lang yan!!
parang pareho pala tayug lumaki.. walang pakialamanan sa bahay.. yung tipong nahihiya kang magsabi ng magagandang bagay sa harap ng pamilya mo.. nahihiya kang magsabi ng I LOVE YOU sa parents at sa kapatid mo.. pero kung mura ang ilalabas ng bunganga ko napakadali.

syempre pamilya na din ang turig ko sa pagkakaibigan natin dito.. malayo din ako sa pamilya ko at nakikipamuhay lang sa pamilyang banyaga sa dito.

tulo-luha at tulo-sipon ako sa post mo parekoy... naka-relate ako.. my isa akong kaibigan na naranasan yan...

January 10, 2009 at 2:25 AM
Anonymous said...

uy..emote emote ka na naman ha...kakalungkot naman kaw...lagi ka na lang malungkot. Wag ka mag-alala, part ka na ng life ko as your family member, I appreciate it when u call me ate! It seems like you're my true kapatid..pero as "ate", di kita kokonsintihin, actually sesermonan pa kita, baka yun ang kinaiinggitan mo sa amin...hehehe.

My advice to you na lang is don't look for things not around you, it's great to be thankful for what u've got right now, look above, we all have one common father...so you belong to the family!

Tula ko, gawa ko para sa'yo:

"Look upon yourself and you'll find loneliness...
Look around you and you'll find disappointments...
Look up above and search God,
and you'll find GUIDANCE to HAPPINESS!"

January 10, 2009 at 2:25 AM
msdianeg said...

Don't be too sad..May time pa naman iparamdam sa family mo na mahal mo sila. That's true na kailangan we let them know how much we love them kc nga life is too short and they're not gonna be with us forever.

I'm glad you're fine now. Just think that everything happens for a reason. Maybe to reconnect with ur family again.

I'm glad you treat your blogmates your family. I do too. =)

January 10, 2009 at 4:38 AM
Anonymous said...

OMG! nakakaiyak naman tong post mo brother..kaw talaga..makabagbag damdamin naman ito...sigh! napabuntong hininga ako sayo..thanks for sharing your story...don't worry God is good all the time...someday magkakaroon ka din ng sarili mong family na magmamahal sayo ng lubos...you deserve to be love...sad to know na sarili mong family d ka kinilala..san ka pala ngayon nakatira?
ingat lagi bro....:)

January 10, 2009 at 7:55 AM
Anonymous said...

ui, ako din ha.. pasali! i was so touched with your story..

hmmm... your gf is with you and of course kami na mga kaibigan mo d2.. ONE FAMILY TAU!

*Be Happy!.. mahalin mo ang gf mo ha... dapat faithful ka..hehehe

Goodluck and Godbless!

January 10, 2009 at 10:58 AM
yAnaH said...

there comes a time in our lives na talagang naghahanap tayo ng family lalo na at hindi tayo nakadama ng pagkakaraon ng totong pamilya..
just know na ill just be here... if you need anything, just yell at darating ako... (dito sa page mo that is.. hehehe) anything you need, (wag lang cash ha! hahaha)
you can leave me a message in my page.. email me, message me sa YM... ill always be online for you bro.. ahihihihi

kaya wag ka an magkakasakit.. para makachicka-chika pa tayo ng dami-dami.. ok? nyahahahaha

January 10, 2009 at 3:39 PM
eMPi said...

Ohhh my... napaiyak ako sa kwento mo bro... wow!!! sobrang naka-relate ako... may family man ako pero malayo sa akin at hindi rin ako close sa mga kapatid ko... and honestly, di ko maramdaman na mahal nila ako... ewan ko!!! kaya noong nabasa ko tong entry mo... biglang tumulo sipon ko este... LUHA ko ng di ko namalayan...pero ok lang yan bro siguro ganon talaga ang bigay ng itaas para sa atin pero siguro meron pa ring nagmamahal sa tin...


ingat ka na lang bro... just Pray always!!!

January 10, 2009 at 3:47 PM
saul krisna said...
This comment has been removed by the author. January 11, 2009 at 11:23 AM
Anonymous said...

bloghopping!

hey.. get well soon! nakarelate ako sa sinasabi mo. i know how hard it is to feel alone. pero isipin mo nalang yung mga tao sa paligid mo na talagang nagcacare sayo... :) be safe :)

January 11, 2009 at 1:56 PM
Unknown said...

don't be sad palagi...khit ndi masyado okei family life mo...remember dami ka friends who loves you..ska always remember that God is always by your side but don't blame him ha...i always believe that everything happens for a reason, and ndi ibibigay ni God un mga problems na ndi natin kya...kaya don't give up and don't lose hope...

January 11, 2009 at 4:08 PM
Unknown said...

and always put this in your heart and mind...promise yourself, na if you have your own family in the future...gawin mo lahat makakaya mo to keep them, love them always...kc in that way you can correct all the mistakes of your mom and dad...thru ur own family...and they are the only precious gifts you can receive from God...cheer up...^.^

January 11, 2009 at 4:12 PM
lifeandrunway said...

Hi Saul Krisna! I was almost teary-eyed when I was reading this article. I don't know if you hear this often or if you find this baduy (I did before kasi eh) but this made so much sense to me: Thank God for giving you your gf to whom you feel His love through her. You're not alone in this journey. God's with you, always remember that. I had my fair share of insecurities since I never grew up with my mom; yet, I have my grandparents who had been ever supportive and loving. I realized that God still loves me. He gave me Mam and Pap for me to still feel that love and God exist. I hope you've also seen and felt God's presence through the people around you. U take care of your health. :)

January 11, 2009 at 4:28 PM
Unknown said...

Hi kapatid! Oh ayan, count me in sa family mo. First timer ako here sa blog mo and thanks nga pala for visiting my site. I got to know you. Anyway, I was so touch with your blog here. But I'm sad also kasi you seems to be in pain which you shouldn't be. The fact that you are still alive and blogging is just one thing you should be thankful. Learn to love and laugh each of your life. I know how hard it is to be away from your family but you also be tough to accept the fact. You seems to be a nice guy the way you took good care of your younger sibling. Keep smiling and the world will smile for you.

You got lots of family here. We are here with you. Take care always and may God bless you.

Ate Grace

January 11, 2009 at 10:57 PM
Marlon Celso said...

nobody deserves and is destined to be alone. lahat tayo may pagkakataon na pakiramdam mo mag isa ka, pero lingon lingon lang kasi kapag inisip mo marami pa rin tao para sayo. siguro hindi lang sila iyong gusto mo magmahal sayo pero mahal ka nila. hahahaha (nagpipigil magpaka-emo)

daan ka ulit http://perspektib.blogspot.com,

January 12, 2009 at 4:06 PM
Dhianz said...

yeah we luv u... para tayong iisang pamilya sa mahiwagang mundong itoh.... hey... kung walah man ang pamilya or magulang moh... kahit nag-walk out 'ung iba sa buhay moh... meron kang isang kapamilya na nde kah iniwan at never iiwan....eh di God... sya ang lahat... Father, Mother, Brother, Sister at Friend.... never syang nawala sa buhay moh... i guess yeah iba iba ang kwento nang buhay.... and yeah thankful akoh andyan pa ang pamilya koh at mga mahal koh sa buhay... akoh ren noon nahospital... kinda opposite naman sau... marami akong friends noon... i was kinda expecting them to come and dalawin akoh... pero none of them came... and i felt so bad about it... kaya sobrang thankful sa family koh... ang mga taong nde koh gano pinagtuunan nang pansin non... pero 'ung mga taong nandon nung mga panahong kelangan koh nang kaibigan... family became my friends... so yeah... but God is good... u won't be feeling dat way lagi... nde ka nyah pababayaan... ur day will come den... magkakaroon kah ren nang joy... nde ka man nagkaroon nang buong pamilya... i guess it'll start with you.. kaw ang bubuo nang pamilyang masaya at buo.... basta lagay lang si God sa center nang family na 'un.... juz trust Him... He loves you... and He will heal u sa lahat nang pain na nararamdaman moh.... He will never leave you nor forsake you... btw salamat palah special mention kme ditoh.... we all love you.... ang iyong kapamilyah at kapusoh ditoh sa blogsphere... palakas ka ha... take good care of urself... GODBLESS! -di

January 12, 2009 at 5:16 PM
kuletz said...

i was reading ur post kanina kaya lng nde ko ito natapos dahil sa my mga nangulo sa buhay ko knina.. :D

pero ngayon natapos ko na sya and aaminin ko natouch ako sa sinulat mo...

akala mo lng nag iisa ka pero maraming tao nasa paligid mo na nag mamahal sayo.. imulat mo lng ang mga mata mo at iappreciate ang bawat magandang nangyayari at mga taong nakakasalamuha mo... ok?

godblessyou..

January 12, 2009 at 7:41 PM
Anonymous said...
RiyAh said...

thanks for visiting my blog...anywayz i was touched dito sa last blog entry mo..but know what? don't be too sad.. just always that everything happens for a reason.. what ever it is..trust God for He knows what would be the BEST for all of us...

January 14, 2009 at 12:26 PM
amiable amy said...

hayyy nako bunso, nakaka relate ako sa inggit na sinabi mo ... but, what is important right now is do something sa life mo in the future and don't expect them to become somebody that you want them to be of which d naman sila ganun sayo... one thing na tinuro ng mom ko sa amin ng bro ko? don't hate...i don't hate my father but d ako nakakalimot...yun lang...don't let HATE feelings build up in your heart kasi it is not good and can only bring negative outcome out of you...try to live yor life with friends and people who treat you special and be inspired by that okay? ...talk to you more soon

January 15, 2009 at 12:22 PM
 


Blogger Template By LawnyDesignz