Nakaka inggit sila...

Nitong mga nakalipas na mga araw since I got out sa hospital parang lagi ko na lang natatagpuan ang sarilin kong tulala… I don’t know kung dahil ba sa isang timbang gamot ang naiturok sa akin or dahil sa isang drum ng dextrose ang pumasok sa katawan ko… pero everytime I looked back sa nangyari sa akin para bang may nag bago sa akin…. Parang lagi na lang akong may hinahanap na isang bagay and I don’t know what it is… hmmm siguro alam ko pero nag bubulag-bulagan lang ako… Na iinggit ako sa “inyo”

“Na iinggit?” You read it right… I know medyo malabo sa inyo itong mga sinasabi ko, pero sa ito talaga ang pakiramdam ko pag may nakikita akong isang family na masaya at mag kakasama, na iinggit ako sa mga taong may nakakaramay sa kanila pag tila ba parang guguho na ang mundo nila sa dami ng problema, na iinggit ako sa mga anak na laging suportado ng mga magulang nila… Ever since that incident na muntik na akong mawala… parang first time kong nag hanap ng pag mamahal na galing sa isang pamilya. Usually kasi basta’t kasama ko ang mga kaibigan ko ayus lang or pag kasama ko ang girlfriend ko solve na ako. Pero this time parang iba yung hinahanap ko eh. Parang naghahanap ako ng love galing sa sarili kong family which sad to say wala na akong family. Parang I don’t belong to anyone yan lagi ang nararamdaman ko.

Maybe you’re asking now kung nasaan ba talaga ang family ko… hmmm actually I really don’t know kung na saan sila especially my mom and my two sibling… Almost 8 years ko na silang ‘di na kikita… Ooops! Correction! Nag kita nga pala kami ng kapatid kong girl at yung bunso namin nung October sa burol ng lola ko and sad to say hindi na ako ma-mukhaan ng bunso namin… nasaktan talaga ako that time ‘cause ako ang nag palaki sa kanya until nag 5 years old siya,. Ako ang nag kakanaw ng gatas niya, nag papalit ng diapers niya, ako nag papaligo, nag papatulog sa kanya at ako din ang nag turo sa kanyang mag basa, sumulat at kumanta ng A-B-C’s niya. Pero looked at him now, first year high school na siya and if my memory serves me right incoming grade 1 lang siya nung huli kaming nag kita. Hindi talaga ako showy sa feelings ko pero nung nag kita kami hindi ko mapigilan yakapin siya at laking gulat ko nung tinutulak niya ako papalayo sa kanya… I asked him if he still remembers me…. And he replied with just a single word… NO!!!! Para akong sinampal nun sa mukha… hindi na talaga niya ako maalala. It is as if para na lang akong isang stranger sa sarili kong kapatid.Later that night I cried myself to sleep… and since that day I told myself na mukhang I am destined to be alone…

Akala ko hindi ko na hahanapin yung ganung klaseng pag mamahal na nang gagaling sa isang pamilya pero I spoke too soon, nung nakahiga ako sa bed ko at pinag mamasdan ko yung mga katabi kong nag papagaling din… inggit na inggit ako sa kanila kasi may dumadalaw sa kanila… may kumakamusta, may nag dadasal na nawa ay gumaling na yung mahal nila sa buhay at may nag babantay na kamag anak, pamilya, o kaibigan sa kanila tuwing gabi…. Pero poor me…. ‘ni isang dalaw wala ako. Hindi ko ma-explain yung pain every time I see them happy at nag tatawanan.

May mga pag kakataon na nababalewala natin yung mga pamilya natin, kaibigan o kahit sinong nag papahalaga sa atin dahil araw-araw naman natin sila nakikita o nakakasama… hindi natin na aappreciate yung pag sesermon ng mga nanay natin dahil sa ayaw natin napapagalitan tayo, ‘di natin ma-appreciate yung mga pag babawal sa atin ng mga magulang natin kasi pakiramdam natin sobrang higpit nila sa atin at nasasakal na tayo pero take it from me… mamiMISS mo rin lahat yung mga sermon nila pag nawala sila sa buhay mo. Minsan ‘di din natin makuhang mag pasalamat sa mga kaibigan natin tuwing may maitutulong sila sa atin at kahit mismong mga ka relasyon natin madalas nababalewala natin kasi nga alam natin na mahal na mahal nila tayo kya alam natin na hindi nila tayo iiwan kaya madalas ‘di natin sila nabibigyan ng enough love, care at time… Lumaki akong hindi ako open sa mga magulang ko at hindi uso sa amin yung pagiging sweet kaya medyo nag karoon ako ng gap sa kanila… pero nung nag start na silang mag laho isa-isa sa buhay ko… lagi ko na iisip na sana bago kami nag kahiwa-hiwalay sana nasabi ko man lang na mahal ko sila at thankful ako for having them kahit laging sermon ang abot ko sa kanila. Hindi man lang ako nakapg pasalamat sa mga ginawa nila sa akin…. Sana nakapag-thank you man lang ako sa kanila… ‘ni hindi ko nga maalala if nayakap ko ba sila at nahalikan kahit sa pingi lang before sila nawala sa akin…

Right now I’m still trying to find a place sa heart ng kahit sino… gusto ko man lang mag karoon ng family or friends na mamahalin ako ng totoo na para bang tunay nila akong kapamilya... will you adopt me?

*salamat sa girlfriend ko for showing me na hindi ako nag iisa at dahil sa kanya ramdam ko that somehow importante din ako... khizmhet salamat kasi tulad ng sinasabi ko sayo palagi kung hindi dahil sa iyo siguro i'm still broken inside out. Ikaw na lang ang nag papasaya sa akin kaya i swear i won't do any foolish things para iwan mo ako. Salamat sa love, sa care, sa time at effort para iparamdam mo sa akin na hindi na ako mag iisa kahit kailan kasi tulad ng sabi mo sa akin dati... hindi mo ako iiwan... i love you

Diane, Ate Amy, Khuletz316, dangel, marco, lordCM, pajay, dhemz, lizzie, cyndirellaz, veta, kosa, yanah at sa lahat ng blog mates ko... kahit wala pa akong nakikita sa inyong lahat at kahit bago pa lang ako dito... still pinaramdam niyo na tanggap niyo ako... kayo ang family ko...