Get well soon....

Hindi dapat ako mag po-post today kasi wala naman bago sa buhay ko at kakapost ko lang mag post the other day pero alam niyo naman na itong pag bo-blog lang ang outlet ko sa mga nararamdaman ko.

It all happened yesterday morning (September 24)… isang text message ang bumulaga sa akin habang nasa work ako and it says:

“..h0n.d2 aq emergency.d q n kya xkt tlga eh..”

Para sa hindi marunong bumasa ng short cut way ng pag te-text ito yung sinasabi

“..hon dito ako sa emergency. ‘di ko na kaya yung sakit eh..”

May sakit si gerlpren ko at hindi basta basta yung sakit na nadarama niya now… Ayon sa kanya nag low blood ulit siya(as in super low blood), umatake ulit ang UTI niya(super grabe din), nahihilo at nasusuka yata(Hoy hindi buntis si gerlpren!!!). Bigla ko lang na alala, kasi magkasama kami the whole day before at mukhang okay naman siya, di ko naman siya pinagod that day kahit isang tambak ang ginagawa namin project niya… tapos mababalitaan ko na lang sa kanya na nasa emergency hospital siya.

Sa tagal ko na siyang kakilala, 3 times na siyang nasugod sa hospital dahil sa sakit niyang UTI at pagiging low blood at this time mukhang lumala kasi kailangan daw niyang mag pa ultrasound(teka teka teka ang kulit niyo ah! Sabi nga’t hindi siya buntis…) Kailangan niyang mag pa ganun kasi baka may kidney stone na siya kaya nagkakaganun na siya.

Kahapon nung nag text siya parang gusto kong mag out na sa work para pumunta sa kanyang tabi at bantayan siya habang dinadanas niya yung pain na yun. Pero ano naman ang sasabihin ng mga magulang niya at ano naman ang sasabihin ko sa kanila?

Bigla akong napa imagine:

Ako: “Excuse me po, ah ako po yung BF ng anak niyo… kamusta na po siya?”

Tatay Niya: “Teka Bf ka niya? Iho hindi namin pinapayagan pa siyang mag BF… kaya habang maaga pa lang iwan mo na siya”

Peste! Kita niyo na? Ah wait ‘di ko pa yata nasasabi sa inyo na illegal kami sa side ng gf ko kasi “strict” daw ang parents niya… Anyway, ngayon ko lang na realize yung situation namin… before kasi, ayus naman kami kasi theres no need para mag kita o ipakilala ako sa mga magulang niya at okay na ako sa ganung set up(di pa lang siguro ito yung right time para ipakilala ako)pero biglang nag iba ang ihip ng hangin kasi heto ako ngayon at nag ta-type sa harap ng computer at siya naman ay nakahiga sa isang hospital bed at nahihirapan… gets niyo ba yung pakiramdam ko? I know it’s not my fault pero I just wish may nagagawa ako for her tulad ng pag bantay niya sa akin nung na hospital ako… ‘di niya kasi ako iniwan habang nagdidiliryo ako sa hospital.

Para kasing unfair ako eh and I really hate this feeling… I should be right there sa tabi niya now taking care of her, holding her ‘till the pain subside pero nasaan ako?…Gusto kong dumalaw pero hindi talaga pwede kasi ayokong malagay siya sa alanganin kasi if that happens tiyak akong sasabunin siya ng mga magulang niya at baka pahintuin siya sa pag aaral…ayokong mangyari yun.

Kanina nga naisip kong isuot ulit yung uniform ko ng Jollibee at mag panggap na isang delivery guy para lang makita ko siya at makamusta… pero parang sobra naman yun… ewan ko ba, natutuliro lang ako… Hope you understand me.

Guys… if okay lang sa inyo… if may time kayo kahit 20 seconds lang, pag pray niyo si Michelle…Alam kong powerful ang prayer kaya lumalapit ako sa inyo para ipag pray natin siya. Salamat sa mga mag dadasal… salamat.

*Get well soon honey…. I love you… hope to see that smile again across your lovely face.