Wala na ang Baby ko...

Dapat masaya ako ngayon dahil birthday ko at ng bestfriend ko. pero hindi, sa halip, nandito ako at nalulumbay, di ko pa rin matanggap ang nangyari noon.

Tandang tanda ko pa ang mga pangyayari isang taon na ang nakaraan.

Mas matanda ako kay Baby ng ilang taon. Kitang kita ko pa nga nang ipinanganak siya. Cute siya sa kanyang mamula mulang kutis at matatabang pisngi. Pero syempre, mas cute ako. Hindi yata ako papayag na mas cute siya sa akin.

Madalas kaming maglaro ni Baby. Kahit sa paliligo, sabay din kaming maligong dalawa. Para talaga kaming kambal tuko. Madalas kaming niloloko na kaming dalawa ang magkakatuluyan, pero napka imposible yung sinasabi nila kasi kapatid ang turingan naming dalawa.

Minsan isang araw, isinama ako ng nanay ko para magsimba sa Baclaran. Gusto ko nga isama si Baby kasi birthday naming dalawa, kaso lang, ayaw ni tatay. Baka daw mawala lang si Baby doon at saka dagdag lang daw siya sa abala.

Pagkatapos ng misa, hiniling ko kay inay na huwag muna kaming umuwi. Ipinagdasal ko kay papa JESUS na sana'y di na kami magkahiwalay. Mahal na mahal ko siya kaya kahit masakit na ang tuhod ko, sige pa din ako sa pag luhod at pagdadasal.

Pagdating namin ni inay sa bahay, nagulat ako dahil napaka daming tao sa bakuran namin. Kaya pala ako pinipilit ni inay na magsimba, may ihahanda pala siyang party. Nandoon lahat ng kaibigan namin ni Baby. Pero nagtataka ako dahil hindi ko mahagilap si Baby.

Pinuntahan ko siya sa paborito naming silong sa likod ng bahay at doon ko nakit ang ebidensiya ng malagim na katotohanan. Nilapitan ko ang mesa ng mga handang pagkain at doon ko nakita ang krimeng ginawa ng aking tatay.

Wala na si Baby, patay na siya. Pinatay siya ng tatay ko! Huli na ang lahat, kinatay na ni tatay si Baby.

Wala na ang BESTFRIEND ko...

Wala na rin kaming baboy.....

Huhuhuhuhu....