Hiwalay na kasi ang Parents ko...

"I come from a broken family and I told myself that I don’t want my future family to have the same broken home as I did and maybe that is why in relationships I try by best to work hard for it. Settle differences and so forth. I don’t want to waste time of jumping from one relationship to another and most especially the thought that I don’t want to waste time. I remember my mother who cheated on my Dad when I was still in college, and this caused all the commotion in our home. It was terrible so you can just imagine how I am not fond of cheaters and the likes. I ended up being with my dad… and yet it feels like something’s still missing... I miss having a mom..."

“Hiwalay na kasi ang parents ko eh, kaya siguro nagkakaganito ako,” a rebellious student once said to me. I deeply sympathized with him… I felt sorry for him, for his parents’ separation broke his entire being… well actually nakakarelate din ako somehow sa kanya for I myself is a product of a broken family…

Hindi ko nga malaman kung bakit parang padami ng padami ang mga mag asawang nag hihiwalay, ito ba ang uso ngayon at bakit ba sila nag hihiwalay? Actually madaming reason kung bakit ‘di na sila pwedeng mag sama sa iisang bubong… siguro tied at first spot ay yung mga mister o misis na nangangaliwa at issues tungkol sa pera… Anyway hindi tungkol sa dalawang bagay na ito ang pag uusapan natin… It’s about the son and daughters that are caught right in the middle.

Minsan naiisip kong parang ang selfish ng mga ganung magulang… basta basta mag dedecide na maghihiwalay sila without ever considering yung mga anak nila… Bigla ko lang na alala nung mga bata pa kami ng mga kapatid ko, pag nag aaway ang mga magulang namin lagi kaming ikinukulong sa isang kwarto para ‘di naming marinig yung mga sigawan nila( as if naman na ‘di namin maririnig ang boses nila habang their screaming on the top of their lungs)(naka lunok ata ng microphone ang mommy ko kasi ba naman ang lakas niyang sumigaw) Anyway kidding aside, habang may world war sa bahay namin, pilit ko naman pinapakalma ang kapatid ko sa pag iyak ayaw na ayaw niya kasing maririnig na nag aaway ang mga parents naming.

Naghiwalay ang mga magulang namin dahil sa pera at sa third party… ‘di na daw kasi sapat ang naibibigay ng dad ko sa mommy ko kaya ayun araw araw tila bang may gyera sa bahay namin. Hagis ng plato dito, hagis doon…. Murahan dito, murahan doon. Lumaki akong ganito ang naka sanayan ko hanggang one day nag decide na silang tapusin ang pag sasama nila. After that doon na ako nag simulang mag rebelde, inom dito, inom doon, yosi dito… yosi doon... in short sinira ko ang buhay ko.... nag rebelde ako at hindi ko alam kung bakit ko ginawa yun... Siguro galit ako sa sarili ko, sa mga kapatid ko at lalo sa mga magulang ko.

Sa panahong ngayon parang padami ng padami ang mga nasisirang pamilya... Oo nga at minsan parang mas mabuti pang mag hiwalay na lang pero sana iconsider muna nila yung magiging resulta ng gagawin nila... sa ganitong case kasi... ang mga anak ang mag sa-suffer....

* wala lang... napag tripan ko kasing isulat ito kasi mag nine years ko ng di nakikita ang mga kapatid ang nanay ko simula nung nag hiwalay kaming lahat.... gulo ng buhay ko noh?