Birthday ko na bukas pero parang.....

Haaaay bukas na ang kaarawan ko pero bakit parang ganun? Parang 'di ako excited? Ahh ewan I just hope maging maganda ang araw ko bukas... Habang nag papaikot-ikot ako dito sa blogsphere at nag iisip kung ano ba ang magandang maisulat bigla ko na lang na alala yung isang taon nakalipas... ano ba ang nangyari sa akin? Ano ba ang mga kapalpalakan na nagawa ko na ikinabago ng buhay ko? Ano ba yung mga bagay o tao na nagpaligaya sa akin?

Habang iniisip ko ang mga bagay na iyon biglang pumasok sa maliit na kokote ko yung mga unforgettable moments ng buhay ko at maniwala kayo oh hindi walang ibang pumapasok sa utak ko kundi yung mga taong namatay sa harap ko... 'di naman ako weird, sadyang laman lang ako ng kalsada at natsatsambahan ko lang makakita ng mga taong namamatay sa harap ko mismo...

Tulad na lang nung last time kong sinundo ang butihing girlfriend ko, na aksidente ako along with 7 other people sa isang banggaan ng jeep at truck... at guess what kung ano ang una kong nakita pag baba ng jeep? Isang buntis na duguan ang tumambad sa akin... patay na siya at hindi na nagawang isalba yung buhay niya... gustuhin ko mang huwag siyang tignan pero di ko magawa ... para bang natulala ako sa itsura niya... sa tingin ko mga 23 to 28 years old lang siya at parang bagong kasal lang. Habang pinag mamasdan ko ang mga mata niyang nakatitig sa akin bigla akong napaisip sa mga taong naiwan niya? Naisip ko yung sanggol niya na hindi man lang nasinagan ng araw o nakaramdam ng yakap ng kanyang mga magulang, naisip ko din if niyakap ba niya ang asawa niya bago siya umalis ng bahay.

Makalipas ang ilang minuto bigla na lang akong nagulat ng may sumigaw na lalaki sa likod ko...

"Mary bakit ka tumawid? Bakit mo ako iniwan? Bakit!!!!! Hindi ko man lang nasabi sa iyo kung gaano kita ka mahal"

Sa pag kakadinig ko sa kanya, may alitan pala sila ng asawa niya at bigla na lang tumawid ang babae dahil sa inis sa lalaki.

Ang bilis ng buhay... Sabi nung lalaki 'di man lang niya na sabi na mahal na mahal niya yung babaeng nakahandusay sa harap ko... Bakit parang madalas binabalewala natin ang mga importanteng tao sa buhay natin... Bakit laging kailangan pang mawala sila bago natin ma-appreciate ang worth nila...

"Aanhin mo pa ang damo kung patay na ang kabayo" yan ang sabi nila at sang ayon ako dito, bakit kapag wala na sila tsaka natin sila iniiyakan, tsaka tayo mag so-sorry, tsaka natin sasabihin na MAHAL natin sila? Hindi ba pwedeng sabihin ito habang kasama pa natin sila? Hindi ba pwedeng iparamdam natin kung gaano sila kahalaga at kung gaano natin sila ka mahal habang katabi pa natin sila at nakakausap?

Pero sadyang ganyan ang buhay, kung kelan wala na sila at di na natin makakausap tsaka natin maiisip iparamdam na importante sila.
Ikaw, ano pa ang hinihintay mo at nakaupo ka pa dyan sa harap ng monitor.... mag text,tumawag o sumulat ka na sa mahal mo at sabihing importante at mahal mo sila bago pa mahuli ang lahat...



*Bakit ba ganito ang post ko? Aba malay ko? Wala akong maisip eh... hahahahaha